Γράφει ο Γιώργος
Εχέδωρος
Ο πόλεμος κυριαρχεί στην καθημερινότητά
μας. Πόλεμος επιβίωσης, πόλεμος ιδεολογιών, διαπροσωπικός πόλεμος, πόλεμος…
πόλεμος...
Αμέτρητα
είναι αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. πετάμε ιδεολογίες για εντυπωσιασμό
και συγχρόνως κάνουμε τα στραβά μάτια σε αυτά που συμβαίνουν στον περίγυρό μας.
Έχουμε
καταστεί ‘σπόγγοι’. Απορροφούμε, συνήθως, όσα μας σερβίρουν δίχως επιλογή…
Ας
αρχίσουμε, λοιπόν, το θέμα μας.
Οπωσδήποτε
δεν αποτελεί ‘αποκλειστική’ κατάκτηση των εργαζομένων κάποιου τομέα-είτε αυτός
είναι επιστημονικού, του δημοσίου, του
αγροτικού, του ιδιωτικού– η δια της
γλώσσης προώθηση των θεμάτων τους.
Είτε το θέμα λέγεται βιοτεχνική ή γεωργική επιδότηση, πρόσληψη,
μετάθεση, μετάταξη, είτε εν γένει όποια επαγγελματική αναβάθμιση.
Το ‘λάδωμα’ και η
‘γλώσσα’
Το
φαινόμενο δεν είναι καινοφανές για την ελληνική, τουλάχιστον, πραγματικότητα.
Ο
νεοέλληνας, σήμερα, γνωρίζει κάλλιστα πως για να προωθηθεί και να ξεφύγει από
την προσωπική του στασιμότητα, χρειάζεται, ένα ‘μέσον’, ‘μια υποστήριξη’.
Δύο
τινά υπάρχουν για αυτό. Ή θα ‘λαδώσει’ αυτόν που κρατά τα κλειδιά της ‘χρυσής
εισόδου’ ή θα επιδιώξει να ‘επιστρατευτεί’ σε βουλευτικό γραφείο, αν δεν είχε
την προνοητικότητα να ασχοληθεί με το κόμμα ως ...δεύτερο επάγγελμα. Από ότι
έχει δείξει η εμπειρία το δεύτερο αυτό ...επάγγελμα, είναι πιο προσοδοφόρο από
το κύριο…
Συνέπεια,
βέβαια, των φαινομένων αυτών, αποτελεί η επικράτηση της ιδεολογίας της αναξιοκρατίας,
που έχει ως αποτέλεσμα τη βαθμολογία του ατόμου, του υπηκόου γενικότερα,
ανάλογα με τον όγκο του λαδώματος ή το
μέγεθος της γλώσσας που διαθέτει…
Παραγκωνίζονται τα ελεύθερα άτομα
Άτομα,
φύσει ελεύθερα, περήφανα και νοήμονα, που αρνούνται να ενδώσουν στην
επικρατούσα αντίληψη περί αξιοκρατίας, (διάβαζε φαυλότητας) παραγκωνίζονται και
πολλές φορές γελοιοποιούνται από τους ‘έξυπνους’ οσφυοκάμπτες και εκούσια ή
ακούσια περιθωριοποιούνται…
«Σήμερα
για να πας μπροστά πρέπει να έχει πλάτες πίσω σου». Διατυμπανίζει ο ‘ραγιάς ρωμιός’
και αναμφίβολα δεν έχει άδικο.
Η αντίφαση είναι ότι θα σου δηλώσει και
φανατικός ‘δημοκράτης’. Θα ήταν, όμως καλό, ο κακόμοιρος να μάθει τι
εστί Δημοκρατία. Γιατί το αναφερόμενο πολίτευμα βασίζεται κυρίως στην αξιοκρατία
και τη διαφάνεια, ειδάλλως μετονομάζεται σε οχλοκρατία και φαυλοκρατία.
Το
σοβαρό στην υπόθεση είναι ότι η δημοκρατική δομή που έπρεπε να κατέχει σε όλες
του τις βαθμίδες ένα ευνομούμενο κράτος,
δυστυχώς δεν υπάρχει. Τα λιγοστά φωτεινά παραδείγματα δεν αποτελούν μέτρο
κρίσης για μια ολόκληρη κοινωνία που βασίζεται στις πλάτες κάποιου άλλου…
Στο πυρ το εξώτερον οι ...ικανοί
Πότε
οι ικανοί, οι ευφυείς, αυτοί που πιστεύουν στην αληθινή δημοκρατική δομή της
κοινωνίας, θα αρπάξουν τα ηνία της άμαξας
για να μας φύγει η εμετική διάθεση που την προκαλεί το ρουσφέτι και το
γλείψιμο;
Πότε,
τα εν γένει, βουλευτικά γραφεία θα πάψουν να υποκαθιστούν τον ΟΑΕΔ και θα
ασχολούνται με την καθαρά εθνική αποστολή τους;
Καταντήσαμε
εμείς το …’ανάδελφον’ έθνος, να αυτοχαρακτηριζόμαστε ως ανίκανο και προσμένουμε
τους εκάστοτε έξωθεν νοήμονες να μας βάλουν σε τάξη. Με την προτροπή, μάλιστα,
όπως πρόσφατα, πρώην πρωθυπουργού. Καλύτερα θα ήταν να πει πως τα ...πατήσαμε
και βρωμάνε...
Βόλεψη,
μάσα, κομπίνα, ωχαδελφισμός, ρουσφέτι! Που είναι τα ιδανικά; Που είναι η ουσία
της ελευθερίας: η υπερηφάνεια, η αξιοκρατία, η αξία της γενικότερης διανόησης,
η αξιοπρέπεια;
Τείνουμε
να μεταβληθούμε σε κοινωνία χοίρων!
Τι
θα μπουκώσουμε στο στόμα μας, τι θα
βγάλει ο κώλος μας, τι θα γεμίσει η τσέπη μας και τι θα ξαπλώσουμε στην κλίνη
μας!
Πολιτική
παρακμή, κοινωνική παρακμή, διαπροσωπική παρακμή.
Η ίδια τσίχλα
Πόσοι, ακόμη, άθλιοι αιώνες πρέπει να περάσουν για να συνέλθουμε;
Φταίνε,
λένε, η επί τόσους αιώνες, υποτέλεια στους Οθωμανούς.
Έστω.
Αλλά
για πόσους ακόμη αιώνες θα μασάμε αυτήν την τσίχλα; Διακατεχόμαστε από
βυζαντινισμό. Ας το δεχτούμε και αυτό! Τα επιτεύγματα της σύγχρονης παγκόσμιας
κοινωνίας δεν μας είναι ακόμη ορατά; Μας έχουν επικολλήσει, ως έθνος, την
ετικέτα του ‘καταναλωτή’ και τη βρίσκουμε, μας αρέσει…
(Το παρόν έχει
δημοσιευθεί από το 1996 σε πολλά επαρχιακά, αλλά και σε πανελλήνια συνδικαλιστικά
έντυπα)
Από το βιβλίο: «Η Αυτοκριτική ως Μέσο Ελευθερίας»
Του Γιώργου Εχέδωρου
Διαδικτυακές ‘Μικρές Εκδόσεις’
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www. mikres-ekdoseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου