mikres ekdoseis: Επινόηση κουμπιού: Έλληνες, Ρωμαίοι ή Ασιάτες;

25.10.14

Επινόηση κουμπιού: Έλληνες, Ρωμαίοι ή Ασιάτες;

«Έλληνες, Ρωμαίοι ή Ασιάτες;», έχει τίτλο το ρωσικό κείμενο

Στα μέσα του 20^ου αιώνα ένας Ινδός αρχαιολόγος ανασκάπτοντας στις όχθες του Γάγγη, στο φτυάρι του έλαμψε κάτι μεταλλικό.

Ο αρχαιολόγος το καθάρισε και με χαρά φώναξε πως βρήκε ένα σπάνιο αρχαίο κουμπί, το οποίο είχε δύο οπές για να περάσει το νήμα!

Πόσες χιλιάδες χρόνια ήταν θαμμένο στο έδαφος και σε ποιον ανήκε, είναι ερωτήσεις που δεν πρέπει να γίνονται, γιατί είναι πολύ δύσκολες για ακριβείς απαντήσεις.

Μέχρι σήμερα, οι ιστορικοί διαφωνούν για το ποιος εφηύρε το κουμπί. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι είναι επινόηση των Ελλήνων, άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που το χρησιμοποίησαν πρώτοι. Άλλοι, είναι πεπεισμένοι ότι οι πρώτοι που το επινόησαν ήταν οι Ασιάτες.

Κουμπιά που βρέθηκαν στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, χρονολογούνται από τον έκτο αιώνα μ.Χ.

Εξερευνώντας στα λείψανα των πρωτόγονων ανθρώπων και στα σπίτια που διατηρούσαν, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στη Λίθινη Εποχή, οι πρόγονοί μας, για συνδέσεις των ρούχων είχαν φυσικές πόρπες, τα αγκάθια των φυτών.

Αλλά αυτό δεν εξυπηρετούσε, ούτε στη μάχη, ούτε στο κυνήγι. Έτσι βρέθηκε ένας άλλος τρόπος. Στην άκρη των ρούχων δημιουργούσαν μικρές οπές και μέσα από αυτές περνούσαν ένα σχοινί ραφής, το οποίο έσφιγγαν και έδεναν.

Αργότερα, όταν έμαθαν να δουλεύουν το μέταλλο, στα είδη ένδυσης καθιερώθηκαν η μεγάλες καρφίτσες που έπιαναν τα υφάσματα.

Τα πρώτα κουμπιά που ανακαλύφθηκαν από τους αρχαιολόγους, είναι ηλικίας περίπου 3 χιλιάδων χρόνων.

Αυτά ήταν από χονδρό ελεφαντόδοντο ή από ξύλο. Για τους στρατιώτες υπήρχε ειδική παραγγελία, ήτανε μεγάλα και φτιαγμένα από μέταλλο, τα οποία συγχρόνως έπαιζαν και τον ρόλο της προστασίας τους από βέλη ή από δόρατα.

Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύεται σε ευρήματα των αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών, όπως βρέθηκαν σε ταφικά μνημεία στα μέσα της 1^ης χιλιετίας π.Χ.

Αργότερα, οι πλούσιοι πρίγκιπες και βασιλείς παράγγελναν κουμπιά από χρυσό ή ασήμι. Τα ακριβά κουμπιά έδιναν βαρύτητα στο ρουχισμό των πλουσίων. Αλλά οι Ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν το κουμπί πολύ αργότερα.

Στην Ευρώπη, βρέθηκε αυτό το είδος σε μια ιματιοθήκη ιπποτών που επέστρεψαν από τις Σταυροφορίες, γεγονός που σημαίνει ότι τα κουμπιά ήταν γνωστά στη Μέση Ανατολή, πριν ακόμη φθάσουν στην Ευρώπη.

Στη Δύση, τα κουμπιά απέκτησαν κομψότητα και έγιναν έργα τέχνης. Αυτό συνέβη τον ΙΣΤ΄ αιώνα στη Βενετία, όπου οι υαλουργοί είχαν αναπτύξει μια μοναδική τεχνολογία:

το κουμπί ήταν γυάλινο και όταν έβγαινε απευθείας από το φούρνο, το βύθιζαν σε κρύο νερό. Το κουμπί κατόπιν άστραφτε στον ήλιο σαν ουράνιο τόξο, σαν διαμάντι.

Σήμερα, ως επί το πλείστον, γίνονται από πλαστικό- είναι φθηνά και χαρούμενα.

Το κουμπί σήμερα δεν αποτελεί την κύρια εμφάνιση του ρούχου, όπως παλαιότερα.

Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι μοναχοί πωλούσαν κουμπιά ξύλινα, τάχα, από το δένδρο κάτω από το οποίο είχε καθίσει ο Ιησούς. Πίστευαν, έτσι, ότι τα κουμπιά αυτά θα προστατεύσουν τους ανθρώπους κυρίως από την πανούκλα, που θέριζε εκείνη την εποχή...