Από το όνειρο της παγκόσμιας ειρήνης στον εφιάλτη ενός νέου
παγκοσμίου πολέμου (Μέρος 5ο)
Στο τελευταίο άρθρο αυτής της σειράς θα αναδείξουμε τις επιπτώσεις που έχουν τα νέα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα στις σφαίρες της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.
Η αμφισβήτηση των ΗΠΑ και των G7
Πολιτικού Επιστήμονα
Η αμφισβήτηση της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ και των G7 (ΗΠΑ, Γερμανία, Ην. Βασίλειο, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία, Καναδάς) από την Κίνακαι τους BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική), συνοδεύεται και από την αμφισβήτηση της πολιτικής τους ηγεμονίας.
Οι κύριοι Σι και Πούτιν με κάθε ευκαιρία επισημαίνουν την ανάγκη εκσυγχρονισμού του διεθνούς συστήματος λήψης αποφάσεων. Ωστόσο δεν αρκούνται μόνο σε λόγια και χλιαρές ενέργειες, όπως έκαναν μέχρι και την καταστροφή της Λιβυής από τη Δύση το 2011. Πλέον εργάζονται ανοιχτά με στόχο να ματαιώσουν Δυτικούς σχεδιασμούς, όπου κρίνουν ότι απειλούνται ζωτικά τους συμφέροντα. Συρία, Ουκρανία, Νότια Κινεζική Θάλασσα, Βενεζουέλα, Κορέα είναι μερικές περιοχές όπου οι χώρες τους αντιπαρατίθενται με τη Δύση.
Όλο και πιο επιτακτικά οι Ευρασιατικοί γίγαντες ζητούν ένα νέο «deal», για την επαναχάραξη των σφαιρών επιρροής στον πλανήτη. Από την άλλη μεριά η Δύση δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει τα ηνία του κόσμου σε νέους αφέντες.
Το φιλοναζιστικό πραξικόπημα που έστησε στην Ουκρανία, οι οικονομικές κυρώσεις, η ανάπτυξη αντιπυραυλικής ασπίδας και η προώθηση Νατοϊκών δυνάμεων μια ανάσα από τα ρωσικά σύνορα, αποτυπώνουν τη διάθεση της να «πνίξει» έγκαιρα τη Ρωσική Αρκούδα προτού η τελευταία ισχυροποιηθεί σε μη αναστρέψιμο βαθμό.
Αντίστοιχα η ανάμειξη της στη διαφιλονικούμενη Νότια Κινεζική Θάλασσα υπέρ του Βιετνάμ και των Φιλιππίνων, η πολεμική ρητορική εναντίον της Β. Κορέας, συνοδευόμενη από τοποθέτηση πυραυλικών συστημάτων στη Ν. Κορέα και τέλος η επίθεση στο κινεζικό εμπόριο, εκφράζουν τις ίδιες επιδιώξεις απέναντι στη χώρα του μεταξιού.
Η… «παγίδα του Θουκυδίδη»
Με αυτά τα δεδομένα ο πλανήτης δείχνει να κινείται όλο και περισσότερο προς αυτό που το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ονομάζει «παγίδα του Θουκυδίδη». Σύμφωνα με αυτή όπως η Σπάρτη φοβούμενη την άνοδο των Αθηνών οδηγήθηκε στον Πελοποννησιακό πόλεμο, έτσι και οι ΗΠΑ φοβούμενες την άνοδο της Ρωσίας και της Κίνας μπορεί να οδηγηθούν σε πόλεμο μαζί τους.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες μετοχικές επιχειρήσεις
Παράλληλα η παγκόσμια αναιμική οικονομική ανάπτυξη και το ενδεχόμενο νέας κρίσης, οξύνουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις μεγάλες μετοχικές επιχειρήσεις. Αυτοί οι ανταγωνισμοί αντανακλώνται στις διακρατικές σχέσεις και κυρίως αφορούν την κατανομή της ζημιάς ανάμεσα στις εταιρείες, από την απαραίτητη για την επανεκκίνηση της οικονομίας απαξίωση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου.
Είναι χαρακτηριστικός ο καβγάς ανάμεσα σε ΔΝΤ (ΗΠΑ) και Κομισιόν (Γερμανία) για το αν θα γίνει κούρεμα χρέους στις νότιες οικονομίες της Ευρωζώνης, και η ενδοευρωπαϊκή διαμάχη Βορρά – Νότουγύρω από την τραπεζική ενοποίηση και το μέλλον των υπερχρεωμένων Ευρωπαϊκών τραπεζών. Πρόσθετα σχετίζονται με τον ανταγωνισμό των εταιρειών για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πόρων και χρηματοοικονομικών πηγών, που είναι απαραίτητες για κερδοφόρες επενδύσεις.
Πόλεμος Κίνας και Ρωσίας εναντίον του δολαρίου
Αρκεί να αναφέρουμε το νομισματικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει Κίνα και Ρωσία προς το δολάριο με σκοπό να το αποκαθηλώσουν από νο1 παγκόσμιο συναλλαγματικό εργαλείο, την προσπάθεια της Κίνας να μεταφέρει το κέντρο των αγοροπωλησιών συμβολαίων παραγωγής και εμπορίας πετρελαίου από τη Νέα Υόρκη στη Σαγκάη, καθιστώντας τη νέο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο και τους πολέμους που προκάλεσε η Δύση σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική με σκοπό να διακόψει τον Κινέζικο νέο δρόμο του μεταξιού, ένα κολοσσιαίο επενδυτικό και εμπορικό σχέδιο της Κίνας το οποίο αν υλοποιηθεί θα οριστικοποιήσει την οικονομική της ηγεμονία στον κόσμο, να ματαιώσει τους Ρωσικούς και Ιρανικούςαγωγούς που θα καθιστούσαν την ΕΕ πλήρως ενεργειακά εξαρτημένη από εχθρικές γι’ αυτή δυνάμεις και να μεταφέρει το ιδιοκτησιακό καθεστώς των υδρογονανθράκων της περιοχής από τις εταιρείες των Ρώσων και Κινέζων ολιγαρχών στις «7 αδελφές» ενεργειακές εταιρίες.
Τέλος η διογκούμενη ανικανότητα της πλειοψηφίας του πληθυσμό να ικανοποιεί βασικές ανάγκες, ως προϋπόθεση της οικονομικής ανάπτυξης και ως αποτέλεσμα της εισόδου στην παραγωγή τεχνολογικών καινοτομιών, διευρύνει τις κοινωνικές συγκρούσεις.
Τα ερωτήματα που…”βασανίζουν” τις ελίτ
Συνεπώς οι ελίτ κάθε χώρας (οι μεγαλομέτοχοι μονοπωλιακών ομίλων και οι δορυφόροι τους) έχουν να διαχειριστούν καινούριες καταστάσεις. Μερικά από τα νέα ερωτήματα στα οποία καλούνται να απαντήσουν είναι:
- Με ποια οικονομική και δημοσιονομική πολιτική θα σταθεροποιηθούν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης;
- Σε ποιους οικονομικούς κλάδους πρέπει να δοθεί προτεραιότητα;
- Ποιες πρέπει να είναι οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας;
- Με ποια εργαλεία μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη η κοινωνική αναταραχή;
Οι νέοι «εθνικοί» στόχοι, η νέα «εθνική» στρατηγική της κάθε χώρας.
Από την απάντηση αυτών των ερωτημάτων θα διαμορφωθούν οι νέοι «εθνικοί» στόχοι, η νέα «εθνική» στρατηγική της κάθε χώρας. Γύρω από αυτή θα συντελεστούν οι νέες συγκλίσεις των πολιτικών δυνάμεων που στοιχίζονται πίσω από τις επιδιώξεις των ελίτ.
Έτσι θα ανακαλυφθεί ο νέος χώρος του πολιτικού κέντρου, όπου γύρω του θα περιστρέφονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν για λογαριασμό των ελίτ, συγκροτώντας τους νέους κεντροαριστερούς, κεντροδεξιούς ή άλλους συνασπισμούς.
Ανταγωνιστικά συμφέροντα στο εσωτερικό των ελίτ
Ωστόσο τα ανταγωνιστικά συμφέροντα που υπάρχουν στο εσωτερικό των ελίτ, τα οποία διαπλέκονται με ανταγωνιστικά εξωτερικά κέντρα και ανταγωνιστικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού και του πολιτικού κόσμου, προκαλούν διαφορετικές και αλληλοσυγκρουόμενες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Ως εκ τούτου στο εσωτερικό των ελίτ εμφανίζεται διχασμός ακόμη και κατακερματισμός, ο οποίος μεταφέρεται στη σφαίρα της πολιτικής.
Τέτοιου είδους αντιγνωμίες παρότι εμφανίζονται σε όλο τον πλανήτη, εντούτοις είναι ιδιαίτερα έντονες στις χώρες των G7 και στους συμμάχους τους, δηλαδή στο «στρατόπεδο» που υποχωρεί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αντιγνωμιών αποτελούν η διαμάχη στο εσωτερικό των ΗΠΑ γύρω από το φαινόμενο Τράμπ, το πραξικόπημα που συγκλόνισε την Τουρκία το καλοκαίρι του 2016 και η ανακατάταξη του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας από το 2010 έως τον Αύγουστο του 2015 με βάση το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο.
Μετατόπιση του πολιτικού “κέντρου” από το φιλελεύθερο ρεύμα
Στις δοσμένες συνθήκες βλέπουμε ότι το πολιτικό κέντρο συγκροτείται όλο και πιο μακριά από το φιλελεύθερο πολιτικό ρεύμα, το οποίο κυριαρχούσε από το 1991 και έπειτα. Αντίθετα συγκροτείται κοντύτερα στον εθνικισμό και τον οικονομικό προστατευτισμό. Απόδειξη γι’ αυτό δεν είναι μόνο το BREXIT, η εκλογή Τράμπ και η άνοδος νεοναζιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, αλλά και η μετατόπιση παραδοσιακά φιλελεύθερων ηγετών όπως ο Μακρόν και η Μέρκελ σε περισσότερο εθνοκεντρικές τοποθετήσεις.
Είναι χαρακτηριστική η απόφαση του Γάλλου προέδρου να κρατικοποιήσει τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας, ώστε να μην καταλήξουν σε ιταλικά χέρια, αλλά και η απόφαση των δύο ηγετών να επιβάλλουν περιορισμούς στην εισαγωγή κινέζικων εμπορευμάτων και επενδύσεων στην Ε.Ε.
Παράλληλα στις παραδοσιακά λιγότερο φιλελεύθερες χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Τουρκίακ.α. η αίγλη των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων εξασθενεί. Αντίθετα το μοντέλο της αυταρχικής προσωποπαγής καπιταλιστικής διαχείρισης εδραιώνει τη θέση του.
- Έτσι το 2017 το Ρωσικό κοινοβούλιο μετέτρεψε το αδίκημα της ενδοοικογενειακής βίας από κακούργημα σε πλημμέλημα.
- Αντίστοιχα ο «Σουλτάνος» Ερντογάν κυνηγάει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
- Πρόσθετα το πρόσφατο συνέδριο του ΚΚ Κίνας αποφάσισε να περιορίσει τη φιλελευθεροποίηση της πολιτικής ζωής και να ενισχύσει το ρόλο του προέδρου Σι.
- Τέλος η Ινδική κυβέρνηση επιβάλλει σε όλους τους κινηματογράφους της χώρας την ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν από τις προβολές ταινιών.
Υποχώρηση των ΗΠΑ
Παράλληλα η γενικότερη υποχώρηση των ΗΠΑ και η απόφαση τους να περιορίσουν την άμεση εμπλοκή τους σε όλα τα σημεία του πλανήτη, εστιάζοντας την προσοχή τους στα τεκτενώμενα στον ειρηνικό ωκεανό και γύρω από την επικράτεια τους, επέφερε αποσυσπείρωση στον Ευρωατλαντικό άξονα και τις συμμαχίες του.
Ως σημείο καμπής προς αυτή την κατεύθυνση ξεχωρίζει η απόφαση του προέδρου Ομπάμα να αποσύρει τα Αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ το 2011. Έκτοτε παρατηρείται κλιμακούμενη αυτονόμηση των περιφερειακών συμμάχων της Δύσης π.χ Τουρκία, Φιλιππίνες, αλλά και έντονος προβληματισμός σχετικά με το μέλλον του ΝΑΤΟ και των σχέσεων ΕΕ – ΗΠΑ.
Η υποχώρηση του φιλελευθερισμού και η άνοδος του εθνικισμού
Η υποχώρηση του φιλελευθερισμού και η άνοδος του εθνικισμού δεν οφείλεται στην αγανάκτηση που νιώθουν οι μάζες απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα της «παγκοσμιοποίησης», όπως είναι της μόδας να λέγεται. Αντίθετα είναι αποτέλεσμα χειραγώγησης αυτής της αγανάκτησης από ένα τμήμα των ελίτ που επιδιώκει μια πιο συμφέρουσα για το ίδιο, μα εξίσου καταστροφική για τους πολλούς «παγκοσμιοποίηση».
Το τμήμα αυτό βλέπει στον εθνικισμό το εργαλείο με το οποίο θα προωθήσει αυτή την επιδίωξη. Άλλωστε η συνταγή είναι δοκιμασμένη από τη δεκαετία του ’30. Τότε οι Γερμανοί βιομήχανοι έδιναν εκατομμύρια μάρκα στο Χίτλερ ώστε οι Ναζί, στο όνομα της προστασίας των εθνών από την άνοδο του μπολσεβίκικου διεθνισμού, να επιβάλλουν τον Παγγερμανισμό στην Ευρώπη, σκλαβώνοντας όλα τα έθνη της ηπείρου.
Αυταρχική μορφή διακυβέρνησης
Καθώς οι εσωτερικές αντιθέσεις των κοινωνιών κινδυνεύουν να διαρρήξουν τον ενοποιητικό τους ιστό, η αυταρχική μορφή διακυβέρνησης, η οποία συνοδεύεται από πιο ανεπτυγμένους μηχανισμούς λαϊκής καταστολής και χειραγώγησης, προκρίνεται ως το μέσο που θα επιτύχει τη γρηγορότερη και την αποτελεσματικότερη εφαρμογή των απαραίτητων για τα συμφέροντα των ελίτ πολιτικών.
Καθώς οι οικονομίες αδυνατούν να σταθεροποιήσουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων θα χρησιμοποιείται για την ανεύρεση φτηνότερου εργατικό δυναμικού και για τη διακοπή οποιασδήποτε κρατικής στήριξης προς αυτές.
Η τακτική αυτή ακολουθείται με συνέπεια στις Ουαχαμπιτικές Σαλαφιστικές Ισλαμικές χώρες της Αραβικής χερσονήσου και στα εδάφη που ελέγχει το ISIS, καθιστώντας τους αλλόθρησκους σύγχρονους σκλάβους. Ακολουθείται όμως και στη Γερμανία, όπου ύστερα από αίτημα των Γερμανών εργοδοτών η κ. Μέρκελ θεσμοθέτησε την αμοιβή των προσφύγων που υποβάλλουν αίτηση ασύλου στη χώρα στο 1,05 Ευρώ την ώρα! Τέλος, καθώς οι εταιρίες μάχονται για το οικονομικό μοίρασμα του κόσμου τα έθνη, τα κράτη, οι διακρατικές ενώσεις και οι θρησκείες, πρέπει να μάχονται για το εδαφικό του μοίρασμα, πάνω στο έδαφος άλλωστε θα στηθούν οι αυριανές επενδύσεις.
27 χρόνια μετά από τον τερματισμό του ψυχρού πολέμου
27 χρόνια μετά από τον τερματισμό του ψυχρού πολέμου και την υποχώρηση των δυνάμεων του σοσιαλισμού η ανθρωπότητα δεν κατάφερε να απολαύσει την ειρήνη, την ευημερία, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία που της υποσχόταν οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς.
Αντίθετα το ρολόι της ιστορίας μοιάζει να γυρίζει προς τα πίσω. Η εποχή μας όλο και περισσότερο ομοιάζει με αυτή της Μπέλ Επόκ και αυτή του Μεσοπολέμου….
πηγή: Ανεξάρτητος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου