‘Διάλογος…’ ή ο ευτελισμός του λόγου

 Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Στη σημερινή πραγματικότητα η κάθε μορφή εξουσίας για να επιβάλλει τους όρους της, ακολουθεί το σύγχρονο ...δημοκρατικό δρόμο, που σημαίνει ότι προηγείται πάντα ένας ...διάλογος.

Κατ’ επίφαση βέβαια ονομάζεται "δημοκρατικός διάλογος".

Ο όρος αυτός μας φαίνεται ως πλεονασμός αφού δεν μπορούμε να αντιληφθούμε έναν ... "απολυταρχικό διάλογο". Ή όπως, τονίζεται δημόσια και ιδιαίτερα σε περιόδους όπου η φαυλότητα κυριαρχεί σε μια πολιτεία, ο πλεονάζων όρος «η δημοκρατική μας κοινωνία δεν ανέχεται...» και στον οποίο οι ομιλούντες δεν επιδέχονται ...αντίλογο.

Πάντα οι λεκτικοί πλεονασμοί μας προκαλούν υποψίες ... Έτσι έχουμε το διάλογο για τις συνενώσεις των Δήμων και Κοινοτήτων, διάλογο με τους εργαζομένους, διάλογο με τις παραγωγικές τάξεις, διάλογο με την Κοινωνία κ.ο.κ.

Στην πραγματικότητα έχουμε μια "ενημέρωση" και όχι ‘διάλογο’ για εξεύρεση μιας προσιτής και πάντα  ταχείας λύσης. Όταν η κάθε μορφή εξουσίας ζητά διάλογο εννοεί στην ουσία την ‘επιβολή’ των προθέσεών της, δίχως απαραίτητα αλλαγή της διάθεσης της αλλά τη διαλογική (και ίσως ...διαβολική) αποδοχή των απόψεων της!

Τα παραδείγματα είναι πολλά στην καθημερινότητα. Μου λέει ο φίλος μου:

«Η οικογένεια μας βασίζεται σε δημοκρατικές αρχές.

»Όταν σκεπτόμαστε να κάνουμε κάποιο βήμα π.χ. να αγοράσουμε έπιπλα, να πάμε διακοπές ή άλλες σοβαρές αποφάσεις, προηγείται πάντοτε διάλογος. Δηλαδή, συνεχίζει ο φίλος, πέρσι ήθελα να πάμε διακοπές στη Σκόπελο. Η γυναίκα μου ήθελε να πάμε στη Μυτιλήνη. Ακολούθησε διάλογος μεταξύ μας, είδαμε τα θετικά και τα αρνητικά και καταλήξαμε στη Μυτιλήνη. Εκεί, δηλαδή, που ήθελε η γυναίκα μου...

»Πρόπερσι που αλλάξαμε τα έπιπλα στο σπίτι η γυναίκα μου ήθελε πρώτα να το συζητήσουμε γιατί αυτά που επέλεξε ήταν πανάκριβα. Μετά τη συζήτηση που ακολούθησε μεταξύ μας, καταλήξαμε στα ...ακριβά έπιπλα, αν και εγώ, κατά βάθος, θα προτιμούσα τα φθηνότερα. Φέτος, όπως γνωρίζεις, αλλάξαμε αυτοκίνητο. Η απόφαση για την αγορά του μας ταλάνισε αρκετά. 

Η γυναίκα μου έβαλε προτεραιότητα την αλλαγή της κουζίνας και εγώ του αυτοκινήτου. Επειδή όμως ή­μουν αποφασισμένος να αγοράσω αυτοκίνητο και όχι να αλλάξω κουζίνα, είπα να το συζητήσουμε. Έγινε διάλογος με επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές και αφού δεν κατάφερα να την πείσω, αφού τόσα χρόνια γινότανε το δικό της, πήγα και παρήγγειλα αυτό που εγώ επέλεξα. Πάντως το ...συζητήσαμε. Δεν αμέλησα την άποψη της αφού είναι και αυτή εργαζόμενη γυναίκα και έχει οικονομική φωνή στην οικογένεια...

»Βάλαμε βέβαια και ένα ...χρονοδιάγραμμα για την αλλαγή της κουζίνας και όταν έρθει η ώρα θα το ξανασυζητήσουμε... Και έτσι έχουμε ...οικογενειακή γαλήνη. Είναι βασικό να ...συζητάς με αυτόν που θα βάλεις χέρι στο πορτοφόλι του. Δεν υπάρχει όξυνση μεταξύ μας και τελικά η επιλογή είναι ...κοινή".

Πολλά παραδείγματα θα μπορούσαμε να σημειώσουμε όπως το παραπάνω. Όταν ο "διάλογος" δεν έχει ως κατάληξη τη θέληση της πλειονότητας ή το αποτέλεσμα της έλλογης επιχειρηματολογίας , τότε ο διάλογος θα μπορούσε να ονομασθεί "ενημέρωση" των προθέσεων του προτείνοντος και τελικά του επι­βάλλοντος.

Θα μπορούσαμε, με καυστική διάθεση, να γράψουμε πως προέχει στη σημερινή κοινωνία η δημόσια ενημέρωση των προθέσεων της εξουσίας παρά η ουσία του διαλόγου. Και η δημόσια αυτή ενημέρωση ονομάζεται διάλογος.   Ευτελίζεται, έτσι, συνειδητά η σημασία και η έννοια του διαλόγου.

Η άποψη, εν τέλει, της εκάστοτε ισχυρής πλευράς, πως ο πραγματικός διάλογος είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, χαρακτηρίζει την προχειρότητα, την βιασύνη και την εξάρτηση της εξουσίας αυτής από άλλα κέντρα αποφάσεων.

 © mikres-ekdoseis- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά  της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης  του ιστολογίου παραγωγής- http://www. mikres-ekdoseis.gr