Έχω κάποιους φίλους που κατά καιρούς προκύπτει στις κουβέντες μας, ότι γεννήθηκαν πριν ή κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, για την πείνα, την τρομοκρατία και μετά την κομμουνιστική ανταρσία που ταλαιπώρησε την Πατρίδα έως το τέλος της δεκαετίας 1940-50.
Ευτυχώς για αυτούς, η κατοχή κράτησε σχεδόν …«μόνο»… τέσσερα χρόνια. Μετά μπόρεσαν να παλέψουν την ζωή, κάποιοι να σπουδάσουν, οι περισσότεροι να κάνουν οικογένεια και να μεγαλώσουν παιδιά. Εν τέλει να πάρουν την σύνταξή τους και να αντιμετωπίσουν τα «προβλήματα» που ακολουθούν το «γέρας», αλλά και τις χαρές που σου δίνουν «τα παιδιά των παιδιών σου», που όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Πατέρας μου, ήταν «δυο φορές παιδιά του».
Ο Φίλος μου ο Ανδρέας όμως δεν είχε αυτήν την τύχη, παρ’ ότι και αυτός γεννήθηκε με λαχτάρα για την ζωή και με όνειρα. Ήταν όμως, ο Ανδρέας, ο Φίλος μου, από τους άτυχους εκείνους που γεννήθηκαν σε κατοχή που κράτησε ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ. Ο Φίλος μου ο Ανδρέας, ο ΕΛΛΗΝΑΣ ο Ανδρέας, γεννήθηκε στις Δρυμάδες της επαρχίας Χειμάρρας, στο σκλαβωμένο εκείνο κομμάτι της Ηπείρου που κάποιοι έμαθαν να ονομάζουν «Βόρειο». Πάλι καλά διότι άλλοι ανιστόρητοι ή και απάτριδες το ονομάζουν… Αλβανία.
Αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να το χωνέψει ο Ανδρέας, όπως και πολλοί σαν και αυτόν. Δεν μπόρεσαν να είναι «ξένοι» στον τόπο τους, στην γη των πατεράδων, των παππούδων τους… Επέμενε να νιώθει και να στέκεται ΟΡΘΙΟΣ ως ΕΛΛΗΝΑΣ.
Οι φυλακές και οι εξορίες τον τσάκισαν … στο σώμα όμως… ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ. Ήταν όμως από τους «τυχερούς» που δεν άφησαν τα κόκκαλά τους σε φυλακές και εξορίες που έφτιαξαν οι Αλβανοί, εκεί που λίγα χρόνια πριν, το χειμώνα του ’40-’41, τα ΑΔΕΛΦΙΑ του από την Ελεύθερη Ελλάδα, άφησαν τα δικά τους κόκκαλα σε ένα ΕΠΟΣ που δεν ολοκληρώθηκε.
Το 1990, ένας άγνωστος φίλος του, με ειδική «πρόσκληση» κατάφερε να τον «απεγκλωβίσει» οικογενειακά από την καταρρέουσα τυραννία του Χότζα.
Η και τυπικά πια «ελεύθερη» ψυχή του Ανδρέα φτερούγιζε τρελλά, ήταν ανάμεσα στα ελεύθερα ΑΔΕΛΦΙΑ του, το αυλακιασμένο του πρόσωπο έλαμπε και το χαμόγελο του πλατύ, σαν να έπιανε την Ήπειρο, από την μια μεριά … την Ελεύθερη, στην άλλην… την σκλαβωμένη.
Ο Φίλος μου ο Ανδρέας, δεν γνώριζε όμως, πως και εδώ … στα ελεύθερα… είχαμε άλλη ΥΠΟΤΑΓΗ και ΔΙΑΒΡΩΣΗ… Σύντομα το χαμόγελο μαζεύτηκε και βούρκωσαν τα μάτια με μόνιμη χειμωνιά, άλλα πάντα με μια σπίθα για το «ποθούμενο», όχι μονάχα εκεί που ευλόγησε με την περπατησιά του ο «Άγιος των Σκλάβων» ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ, αλλά για ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ μου ο Ανδρέας, για πάνω από είκοσι χρόνια ταλαιπωρείται να επιβιώσει κάνοντας εργασίες που του επιτρέπει να κάνει το τσακισμένο σώμα του. Τα τελευταία χρόνια, και αυτές έχουν μηδενιστεί. «Ευτυχώς» (ξεφτίλα μας μεγάλη), πριν από κάποια χρόνια οι διαχειριστές της Μητέρας Πατρίδας, απεφάσισαν να «τιμήσουν» με μια μικρή σύνταξη (του ΟΓΑ) εκείνους τους «Βορειοηπειρώτες» που αποδεδειγμένα βασανίστηκαν στις Αλβανικές φυλακές για την ΕΘΝΙΚΗ τους ΚΑΤΑΓΩΓΗ. Κούτσα-κούτσα, τα 300 ευρώ του ΟΓΑ και τα 100 ευρώ από την Αλβανία, ο ΑΔΕΛΦΟΣ μου ο Ανδρέας τα έφερνε βόλτα και πάντα ήταν ΠΑΡΩΝ σε ΟΛΑ τα προσκλητήρια της ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Ήξερες πάντα σε όποιο συλλαλητήριο βρεθείς για την Βόρειο Ήπειρο (και πολλάκις όχι μόνο) ότι θα έβλεπες τον Ανδρέα, να κρατάει μια ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ.
Πριν από κάποιες ημέρες, παραμονές της επετείου της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου (17 Φεβρουαρίου 1914)… ΑΘΛΙΑ «σύμπτωση», οι ΑΘΛΙΟΙ «διαχειριστές της εξουσίας» ΚΤΥΠΗΣΑΝ ΠΑΛΙ.
… Ήταν πρωί και μπήκε στο βιβλιοπωλείο μου ο καλός μου Φίλος ο Ανδρέας. Ήταν πολύ λυπημένος. Του προσέφερα μια καρέκλα, ευτυχώς ήμασταν μόνοι και μπορούσαμε να μιλήσουμε.
Τι συμβαίνει αδελφέ μου, δεν φαίνεσαι καλά, τον ρώτησα.
Γιάννη μου, είμαι ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ! Πρέπει να βρω κάπου, έστω μια αποθήκη, να βάλω το στρώμα μου…
Τι λες μωρέ; Αφού χρόνια τώρα νοικιάζεις στο Μοσχάτο, τον ρώτησα.
Έκοψαν τις συντάξεις σε μας τους Βορειοηπειρώτες, και δεν μπορώ πια να πληρώσω το νοίκι, και ο ιδιοκτήτης μου είπε, εάν δεν μπορώ, να φύγω, μου απήντησε.
Ποίοι, βρε Ανδρέα, οι Αλβανοί;
Όχι, αδελφέ μου, αυτοί που αφεντεύουν την Πατρίδα.
…....
Εν βρασμώ ψυχής, πολλά μπορεί να πει ή να κάνει κανείς…
Το θέμα είναι
μέχρι που φθάνει ή αλλιώς που μπορεί να τελειώσει και πως, αυτή η
ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ.
Ποιά τα όρια αυτής της ΜΕΙΟΔΟΤΙΚΗΣ και ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Πόσο ΝΟΜΙΜΗ μπορεί να είναι πια μια κυβέρνηση, που όταν οι πολίτες της αντικρίζουν την ΣΗΜΑΙΑ, αντί να δακρύζουν από συγκίνηση, ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ από ΟΡΓΗ.
ΟΧΙ ΑΔΕΛΦΙΑ, η σημερινή διακυβέρνηση είναι ένας ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ και ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ ΒΟΘΡΟΣ, στα βαλτόνερα της διαφθαρμένης μεταπολιτεύσεως της «γενιάς της λαμογιάς», η οποία αγωνιωδώς προσπαθεί να διασωθεί, ολοκληρώνοντας την ΕΚΠΟΙΗΣΗ της ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ και ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.
Εάν ΕΜΕΙΣ το επιτρέψουμε να γίνει, τότε θα ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΚΑΤΑΡΑ για τις ΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
…….
ΦΙΛΕ και ΑΔΕΛΦΕ ΑΝΔΡΕΑ, ως μέρους μιας χαμένης στους «μύθους» γενιάς, σου ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ.
ΦΙΛΕ και ΑΔΕΛΦΕ ΑΝΔΡΕΑ, ως μέρους εκείνων των ΠΑΝΤΑ ΟΛΙΓΩΝ που σήμερα ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ, όχι μόνο από ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ αλλά και από ΠΙΣΤΗ και ΟΡΓΗ, μπροστά στην ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ, πιάσου και εσύ από τα χεριά μας και κράτα γερά, διότι αυτό το ΑΥΡΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ, αλλιώς δεν θα υπάρχει....
Γιαννάκενας Ιωάννης
Εκδότης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου