Κοντά στο χωριό Kladovo Vajuga, ακριβώς δίπλα από το παλιό νεκροταφείο, σε έναν χώρο 12
τ.μ. ,χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό, ζει ο Ζάιτσαρ Σέντομιρ Ναρόντοβιτς.
Ο Δούναβης είναι η
αγάπη του, η αλιεία είναι η ζωή και
η συλλογή των ανθρώπινων κρανίων είναι το …χόμπυ του!
Θα μας εξηγήσει πως έγινε αυτό…
« Κάθομαι κοντά στο νεκροταφείο. Με τα χρόνια ο Δούναβης
άλλαξε πορεία και ήρθε πιο κοντά στο νεκροταφείο και τα νερά του άρχισαν να
γλύφουν τους τάφους. Άρχισα να βλέπω να
προεξέχουν κόκκαλα από τους τάφους και πολλά από αυτά παρασύρθηκαν από τα
ορμητικά νερά. Τότε σκέφθηκα να μαζέψω τα κρανία των νεκρών για να μην χαθούν στο ρεύμα του ποταμού. Άρχισα να τα τοποθετώ
σε ένα ράφι».
Μέχρι πρόσφατα ο Ναρόντοβιτς τα είχε σε ένα τροχόσπιτο που κοιμόταν και ο ίδιος. Αλλά συγκέντρωσε
τόσα πολλά κρανία που δεν είχε, πια, χώρο να φάει και να κοιμηθεί.
Ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα κρανία έδειξε μια ιατρική
σχολή στο Νόβι Σαντ.
«Με ρωτάνε πως αισθάνομαι όταν πιάνω τα κρανία των
νεκρών. Τα αισθάνομαι ως ζωντανούς ανθρώπους, μιλάω σε αυτά σαν να είναι φίλοι
μου».
Ο Ναρόντοβιτς, μέχρι πέρσυ ζούσε από την αλιεία, τώρα
είναι συνταξιούχος λόγω αναπηρίας, για αρκετά χρόνια είχε εργαστεί ως λογιστής.
«Ήρθα εδώ, μακριά από το πλήθος των ανθρώπων. Είμαι
χαρούμενος. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το Δούναβη, αισθάνομαι τη φύση, την
ταπεινότητα, την ευτυχία.
Αυτή είναι η ιστορία μου», θα πεί ο Ναρόντοβιτς.
--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου