Κιλκίς, έτος 1732

Σελίδα 305 του 'Κώδικα' της Ιεράς Μονής Αναστασίας, όπου αναγράφονται  στα ελληνικά
οι κάτοικοι του Κιλκίς το έτος 1732

του Γιώργου Εχέδωρου

Ένα σημαντικό ιστορικό στοιχείο για την σημερινή πόλη Κιλκίς, αλλά και γενικότερα για την περιοχή της Μακεδονίας, αποτελεί ο «Κώδικας»,  της Ιεράς Μονής ‘Αναστασίας’ , στον οποίο καταγράφονται  οι πληθυσμοί των πόλεων και χωριών στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης κατά το έτος 1732.

Μια σημαντική πτυχή αυτού του ιστορικού υλικού είναι και οι αναγραφόμενοι κάτοικοι του χωριού τότε Κηλκής, ( σημερινό Κιλκίς).

Παρουσιάζουμε, σήμερα, την σελίδα 305 του Κώδικα αυτού με ονόματα των κατοίκων του χωριού Κιλκίς, όπως καταγράφηκαν την αναφερόμενη ημερομηνία, περίπου έναν αιώνα πριν την ελληνική επανάσταση.

Λεπτομέρεια της αναφερόμενης άνωθεν σελίδας

Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Οι ψαράδες και τα γλαροπούλια της Δοϊράνης

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Οι σημερινοί ψαράδες της λίμνης Δοϊράνης υποστηρίζουν ότι τα ‘παλιά χρόνια’ η λίμνη Δοϊράνη είχε τόσο πολλά ψάρια που μπορούσε κανείς να τα πιάσει με τις χούφτες του.
Λόγια παραμυθένια, έξω από τη λογική, μακριά από την πραγματικότητα, λόγια της υπερβολής.
Σήμερα οι ψαράδες της Δοϊράνης, ως κύριο επάγγελμα δεν έχουν την αλιεία αλλά άλλες άσχετες με τη λίμνη ασχολίες. Ένα δραματικό γεγονός έχει προέλθει με την πάροδο του χρόνου. Δεν μειώθηκε μόνον ο όγκος των αλιευμένων ιχθύων αλλά παρουσιάσθηκε μια δραματική μείωση του υδάτινου στοιχείου της αρχαίας λίμνης.
Έτσι όταν οι ψαράδες αναφέρονται στα «παλιά, καλά χρόνια», που δεν είναι και τόσο παλιά, έχουν αναμφισβήτητα απόλυτο δίκαιο.
Είναι χρήσιμο να σημειωθούν, στο παρόν σημείωμα, μερικά ιστορικά στοιχεία, που θα διαφωτίσουν την κατάσταση που επικρατούσε την περίοδο που αναφερόμαστε.
Η λίμνη Δοϊράνη πριν του βαλκανικούς πολέμους (1912-13) θεωρείτο μια από τις πλουσιότερες – σε αλιευτική απόδοση- λίμνες της Μακεδονίας.

Κιλκίς 1914: Η Πρώτη Μεγάλη Στρατιωτική Παρέλαση της Ελλάδας

Στιγμιότυπο από την παρέλαση του Κιλκίς (1914). Ενώπιον του στρατηλάτη Κωνσταντίνου έγινε η στρατιωτική παρέλαση στην 'Πλατεία Παραπηγμάτων' στο Κιλκίς, στις 21 Ιουνίου του 1914.

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Ανασύρουμε γεγονότα από το παρελθόν, στα οποία η σκόνη που επικάθησε σε αυτά και κοντεύει να τα εξαφανίσει. Η άσκοπη τριβή με τη σύγχρονη καθημερινότητα- όπου αλλότρια στοιχεία μας έχουν κατακυριεύσει- μας ωθεί στη Λήθη.
Δεν ζούμε στο παρελθόν, εντρυφούμε, όμως σε αυτό, για να βαδίσουμε με ολόρθο το μέτωπο προς το μέλλον.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, τη σύντομη παρέμβασή μας.

Στην πόλη Κιλκίς είχαν έρθει, ήδη, από το 1913, περί τους 1500 πρόσφυγες από τη Στρώμνιτσα, όταν με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου η πόλη αυτή δεν εντάχθηκε στα νέα όρια του ελληνικού κράτους.
Αίτημα των κατοίκων της σημαντικής πόλης της Βόρειας Μακεδονίας, ήταν ο προσφυγικός τόπος τους να ονομαστεί «Νέα Στρώμνιτσα», σε ανάμνηση της πατρίδας τους.
 Πράγματι, από το 1914 και για μερικά χρόνια ονομάστηκε έτσι.
 Ώσπου, τελικά, επανήλθε η ονομασία ‘Κιλκίς’ για να μη λησμονηθεί η γιγαντομαχία του 1913.
Για τους πρόσφυγες, τότε, ο χειμώνας 1913-14,  ήταν ο σκληρότερος της ζωής τους. Το Κιλκίς ήταν μια πόλη ερειπωμένη, μια πόλη καμένη.